این شعر را به مناسبت بزرگداشت روز مولانا جلال‌الدین بلخی به همه‌ی دوستدارانش تقدیم

                                                            بشنو این نی

بشنو این نی چون شکایت مــی‌کند            وز جداییها حکایت مـی‌کنــد

کز نـــیستــــان تا مــــــــرا ببـــرده‌اند          در نفیـرم مرد و زن نالیـده‌اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فــراق         تا بگویــــم شرح درد اشتـــــیــــــاق

هر کسی کاو دور ماند از اصل خویش          باز جوید روزگــار وصـــــل خویــــــش

من به هر جــمعیتــــی نالان شــــدم         جفت بدحالان و خوش‌حالان شــــدم

هر کســی از ظن خود شد یار مــــن           از درون من نجُســـت اســـــرار مـــن

سر من از نالـــه‌ی من دور نیســـــت          لیک چشم و گوش را آن نور نیـــست

تن ز جان و جان ز تن مستور نیســت           لیک کس را دید جان دستور نیـــست

آتش است این بانگ نای و نیست باد           هر که این آتش ندارد، نیــــست بـــاد

آتش عشق اســــت کاندر نـــی افتاد         جوشش عشق است کاندر می فتـاد

نـــــی، حریف هر که از یــــاری بُـــرید         پرده‌هایــــش، پرده‌هـــــای ما دریـــــد

همچو نی زهری و تریاقـــــی که دید؟         همچو نی دمساز و مشتاقی که دید؟

نــی حدیث راه پر خــــون مــــی‌کـــند         قصه‌هـــای عشـــــق مجنون مــی‌کند

محرم این هوش جز بیهوش نیســــت         مر زبان را مشتری جز گــــوش

 نیست

در غـــــــم ما روزهــــا بیــــگاه شــــد        روزهـــا با ســــوزها همـــــراه شـــــد

می‌کنم.

بشنو این نی

بشنو این نی چون شکایت مــی‌کند            وز جدایـــــی‌ها حکایت مــــــی‌کنــد

کز نـــیستــــان تا مــــــــرا ببـــرده‌اند          در نفیــــــــرم مرد و زن نالیــــــده‌اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فــراق         تا بگویــــم شرح درد اشتـــــیــــــاق

هر کسی کاو دور ماند از اصل خویش          باز جوید روزگــار وصـــــل خویــــــش

من به هر جــمعیتــــی نالان شــــدم         جفت بدحالان و خوش‌حالان شــــدم

هر کســی از ظن خود شد یار مــــن           از درون من نجُســـت اســـــرار مـــن

سر من از نالـــه‌ی من دور نیســـــت          لیک چشم و گوش را آن نور نیـــست

تن ز جان و جان ز تن مستور نیســت           لیک کس را دید جان دستور نیـــست

آتش است این بانگ نای و نیست باد           هر که این آتش ندارد، نیــــست بـــاد

آتش عشق اســــت کاندر نـــی افتاد         جوشش عشق است کاندر می فتـاد

نـــــی، حریف هر که از یــــاری بُـــرید         پرده‌هایــــش، پرده‌هـــــای ما دریـــــد

همچو نی زهری و تریاقـــــی که دید؟         همچو نی دمساز و مشتاقی که دید؟

نــی حدیث راه پر خــــون مــــی‌کـــند         قصه‌هـــای عشـــــق مجنون مــی‌کند

محرم این هوش جز بیهوش نیســــت         مر زبان را مشتری جز گــــوش نیست

در غـــــــم ما روزهــــا بیــــگاه شــــد        روزهـــا با ســــوزها همـــــراه شـــــد

روزها گر رفت گو رو بـــــــاک نیــسـت         تو بمان ای آن که جز تو پاک نیســــت

هر که جز ماهی از آبش ســیر شــــد        هر که بی‌روزی است، روزش دیر شـد

در نیــــاید حـــــال پختــــه هیچ خــــام        پس سخن کوتاه بایـــد والســــــــــلام

هر که را جامه ز عشقـــــی چاک شد         او ز حرص و عیب کلــــی پـــــــاک شد

شادباش ای عشق خوش سودای مـا         ای طبیب جمله علــــــتــــــــهای مــــا

ای دوای نخــــوت و نـــامــــوس مـــــا        ای تو افلاطون و جالــــــینــــــــتوس ما

جسم خاک از عشق بر افـــــلاک شد        کوه در رقص آمــــد و چـــــــالاک شـــد

با لب دمســــــــاز خود گر جفتمـــــی         همچو نی من گفتنـــــی‌ها گفتمــــــی

هر که او از هــــمـــزبانـــی شد جــدا         بی زبان شد، گرچــــه دارد صــد نـــــوا

چون که گل رفت و گلستان در گذشت         نشنوی زان پس ز بــــلبل سرگذشـــت

جمله معشوق است و عاشق پرده‌ای        زنده، معشوق است و عاشق، مرده‌ای